Sorumluluk makamında olanların başlattıkları “Terörsüz Türkiye” yürüyüşünü bu kez korkular üzerinden değerlendirmemde Yalçın Hatunoğlu’nun “Türk milliyetçilerinin önündeki soru: Korkak mısın, milliyetçi mi?” başlıklı yazısının da payı vardır.
Korku, insanın hayatının bir parçasıdır. Korkusu ve dahi korkuları olmayan insan yoktur. İnsan, varlığının farkına vardığı andan ölümüne kadar korkularla yaşar. Korku, hangi yöne olursa olsun, insana yol aldırır. Korkuyu bütünüyle kötü olarak görmek veya kötü olarak tanımlamak yanlıştır. Ama tereddütsüz bir şekilde kötü olarak tanımlayabileceğimiz bir korku vardır ki, o da öğretilmiş olanıdır. İşte bunu yenmek, zor mu zordur. Hele hele bu öğretilmiş korku toplu olarak ve dahi özenle yaşanıyor ve yaşatılıyorsa… İşte bizim millet olarak yaşadığımız, bu öğretilmiş korkudur. Hem de yüz yıldan beridir… Öğretilmiş korkunun bir de cehennem zebanilerini aratmayan bekçileri olur. Görevleri, bu öğretilmiş korkuyu kesintisiz yalanlar ve kesintisiz şiddetle yaşatmak ve bu korkuyu aşmaya yeltenenlere zulümlerden zulüm ve ölümlerden ölüm beğendirmektir.
Toplumu, biri dışarıdan, ikisi de içeriden olmak üzere yine ürettikleri üç düşman ile korkuttular. Dışarıdaki düşman komünizm idi, içerideki düşmanlar da irtica ve bölücülük…
Bu, aynı zamanda tanış oldukları günden itibaren yüzlerce yıldır birbirine yoldaş olmuş ve aynı zamanda dindaş olan iki kadim kardeşi birbirine kırdırmalarının, daha doğrusu her ikisini de kırmalarının tarihidir. Yukarıda da dediğim gibi, yönetici olsun veya vatandaş, biri bu öğretilmiş korkuyu yenip, sahih kardeşliği dillendirmeye görsün, cezasının ne olduğunun hem dolaylı ve hem de doğrudan şahitleriyiz…
Özal, bedelini hayatıyla öderken, Erbakan’ın da meşru iktidarına mal oldu.
Sonrasında, anılan iki selefinden daha gür bir sesle sahih kardeşliği haykıran Erdoğan’a ve onun da başına getirilenlere şahit olduk. Fakat bu kez ne Erdoğan’ı selefleri gibi bertaraf edebildiler, ne de sayılarının artmasına engel olabildiler.
Ve Bahçeli…
Bahçeli, sahih kardeşlikten yana olan bu çıkışıyla sadece zebanileri korkutmuş olmuyor, aynı zamanda ülküdaşlarını da kurbanı oldukları öğretilmiş korkunun girdabından kurtarıyor. Böylece milliyetçiler de devlet ebet müddete giden yolun inkârdan değil, kadim kardeşlerini haklarıyla birlikte ikrar etmekten geçtiğini görüyorlar. Hatunoğlu’na göre, Bahçeli bu cesaretini, Türkeş’in, “Onlar ne kadar Kürt ise ben de o kadar Kürdüm. Ben ne kadar Türk isem, onlar da o kadar Türk’tür” sözünden aldığını söylüyor. Türkeş’in bu sözünü esas alırsak, Kürtler, aynı zamanda ne kadar Türk olduklarını da maruz kaldıkları onca zulümlere rağmen ispatladılar. Şimdi ispatlama sırası, Türklerde ve özellikle Türklerin sorumluluk makamında olanlarındadır.
İnkâr politikalarının kadim kardeşliğimizde açtığı yüz yıllık fetret dönemini sona erdirme çabalarını Sezai Karakoç’un masal şiirinde geçen kahramanlara da benzetebiliriz. Toplumu yüz yıldır korku ile ve kardeşlerin arasına soktukları kin, kan ve düşmanlık ile yöneten kötülerin sultası bir yüz yıl daha da sürmesin istiyorsak, çözüm, adil olmak, yani kendimize istediğimizi kardeşlerimiz için de istemektir. Erdoğan ve Bahçeli’leri de yalnız bırakmıyor ve adalet ortak paydasında destekliyoruz.
Artık bu kez ya başaracağız, ya başaracağız… Aksi bir durum, kendimizi bir yüz yıl daha öğretilmiş korkularımıza mahkûm etmek olur ki, olan insanlığımızı da yitirmiş oluruz.
Not: Bundan böyle sadece Pazar günleri yazacağım. Bir de başarabilirsem, Viyana’da yaşıyor olmam nedeniyle Türkiye’nin iç gündeminden ziyade artık dışarıya ve özellikle yıllardır arşivlerden topladığım belgelere yoğunlaşacağım inşallah.
